ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - ΚΑΛΕΣΜΑ
για δημιουργία
ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Φίλες και φίλοι,
Ζούμε στιγμές οδύνης. Προσωπικής, συλλογικής, κοινωνικής,
εθνικής.
Πενθούμε. Τις χαμένες μας ελπίδες, τα χαμένα μας όνειρα, τις
χαμένες μας αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
Πελαγοδρομούμε. Στη σύγχυση, στην ασάφεια, στον
αποπροσανατολισμό.
Παγώνουμε. Μπροστά στα στημένα διλήμματα, στην
κατατρομοκράτηση, στους ωμούς εκβιασμούς, στις συνεχείς αναβολές του «τέλους»
μας.
Αγανακτούμε. Με όλες αυτές τις «μαραγκιασμένες από δημόσιες
αμαρτίες» σεφερικές ψυχές.
Αγωνιούμε. Για το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, της
χώρας μας.
Αναζητούμε απεγνωσμένα διεξόδους.
Ψάχνουμε δρόμους δράσης και αντίδρασης.
Κάποιοι σπεύδουν να καταδικάσουν ως αναποτελεσματική κάθε
μορφή δράσης και αντίδρασης των πολιτών. «Δεν χρειάζεται να αντιδράσετε», μας
λένε, «μην ανησυχείτε», το σύστημα θα αυτορρυθμιστεί. Θα ενεργοποιηθούν, λένε,
από μόνες τους δυνάμεις της αγοράς, της οικονομίας, της υγιούς
επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της πολιτικής και θα επαναφέρουν
τη χαμένη ισορροπία.
Δεν λένε ψέματα. Αυτό θα γίνει, το σύστημα θα αυτορρυθμιστεί.
Αλλά με ποιο τίμημα για τον πολίτη, τα κοινωνικά ζητούμενα, τη δημοκρατία, την
προσωπική μας και εθνική μας αξιοπρέπεια;
Η εμμονή με την οποία προβάλλουν τη «λύση» αυτή δηλώνει πως
κάτι πάνε να προλάβουν. Κάτι κρύβεται στην αρχή της αυτορρύθμισης.
Και πράγματι κρύβεται κάτι. Η πραγματική λύση! Η πραγματική
διέξοδος! Που μάλιστα σε μέρες κρίσης προκύπτει ως επιτακτική ανάγκη.
Η λύση, λοιπόν, η διέξοδος, βρίσκεται στην αυτορρύθμιση. Της κοινωνίας όμως. Η
λύση βρίσκεται στην ενεργοποίηση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ικανών να
αλλάξουν τους όρους που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν.
Και προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε.
Το ζητούμενο, βέβαια, είναι η αυτορρύθμιση αυτή να έχει
ποιοτικά χαρακτηριστικά και κυρίως να αναπτύσσει μηχανισμούς απομόνωσης των
δυνάμεων εκείνων που θα προσπαθήσουν είτε να την υπονομεύσουν και να την
αποδυναμώσουν, ώστε να ατονήσει-ατροφήσει... είτε να την καπελώσουν, ώστε να
αναδιπλωθούν και να επεναμφανιστούν, αλλάζοντας απλώς το «πουκάμισό» τους...
είτε να την καπηλευτούν, ώστε να αναδυθούν ως νέες «καθαρτήριες πατριωτικές
δυνάμεις»....
Η ιστορία, εξάλλου, των κοινωνικών αλλαγών δείχνει πως οι
αυτορρυθμίσεις που εγκαταλείφθηκαν στην τυχαιότητα ή εξέπνευσαν ή απέτυχαν ή
γέννησαν τερατουργήματα.
Η σωστή-ποιοτική, λοιπόν, αυτορρύθμιση προϋποθέτει αυτο-οργάνωση
Και η αυτο-οργάνωση προϋποθέτει: α) τη σωστή επεξεργασία των
πληροφοριών, β) τη συζήτηση, τον στοχασμό
και τον σκεπτικισμό και γ) την ανάληψη δράσης.
Το πρώτο, λοιπόν, πεδίο μάχης είναι: ο αγώνας ενάντια στη
στρεβλή και χειραγωγημένη πληροφόρηση.
Γιατί; Γιατί το παιχνίδι μέχρι τώρα το παίζουν όλοι όσοι
έχουν τα «εργαλεία και τα μέσα» να φαλκιδεύουν την πληροφορία κατά το πως τους
«συμφέρει» και έτσι να την μεταδίδουν, αλλά και όλοι εκείνοι οι «ενδιάμεσοι»
που έχουν την «εξουσιοδότηση», τυπική ή άτυπη, να την ερμηνεύουν και να την
αναλύουν «κατά το δοκούν και κατά το πως τους βολεύει». Και πρέπει να το αλλάξουμε
αυτό το παιχνίδι.
Το επόμενο πεδίο μάχης είναι: ο αγώνας ενάντια στη «λεκτική
και φυσική μας αδράνεια».
Γιατί; Γιατί όλοι μας
δεχόμαστε τις σφαίρες αυτού του πολέμου και δεν μιλάμε, δεν αντιδράμε... Ίσως λόγω του σοκ που έχουμε υποστεί. Ίσως
λόγω των αλλεπάλληλων χτυπημάτων που δεχόμαστε. Ίσως λόγω του εγκλωβισμού μας
στα προσωπικά μας αδιέξοδα. Ίσως λόγω της κεκτημένης ταχύτητας που έχει η
προγενέστερη επανάπαυση στην ιδιώτευσή μας. Ίσως λόγω της απογοήτευσης που
προκαλεί κάθε απόπειρα δράσης και αντίδρασης, η οποία -σχεδόν ακαριαία-
καπελώνεται από κόμματα και συνδικαλιστικά όργανα και εκπνέει. Ίσως... ίσως...
Γι΄ αυτό, λοιπόν, είναι ανάγκη να φιλτράρουμε κατάλληλα όλες
τις πληροφορίες, να αυτο- και να αλληλο-ενημερωνόμαστε, διεκδικώντας το
δικαίωμα στην ελεύθερη ενημέρωση.
Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να στοχαζόμαστε και να αναστοχαζόμαστε
πάνω σε όλα αυτά που γίνονται, διεκδικώντας το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη.
Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να μιλάμε μεταξύ μας, να συζητάμε, και
μάλιστα να καρφώνουμε, όπως λέει και ο Αναγνωστάκης, τις λέξεις «σαν πρόκες,
για να μην τις παίρνει ο άνεμος»,
διεκδικώντας το δικαίωμα στον λόγο και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να δράσουμε και να αντιδράσουμε,
διεκδικώντας το δικαίωμα συμμετοχής σε
ό,τι συντελείται γύρω μας και ανατροπής
όσων μας πληγώνουν.
Και για να συμβούν όλα αυτά απαιτείται:
·
νέα
αντίληψη για τον εαυτό μας, τη ζωή μας...
·
νέο
ήθος, νέες αξίες, νέοι στόχοι, νέα οράματα...
·
νέα αντίληψη για την έννοια του «ανήκειν και
συνανήκειν»...
·
απελευθέρωση
νέων δυνάμεων....
·
προσωπική
και κοινωνική επανεκκίνηση...
·
επαναπροσδιορισμός
της έννοιας του πατριωτισμού...
·
νέες
μορφές αγώνα... νέες συλλογικότητες...
Και πάνω απ’ όλα,
απαιτείται να ξυπνήσουμε, γιατί όσο κοιμόμαστε είμαστε «εργάτες και συνεργοί
γι΄ αυτά που γίνονται», όπως λέει ο Ηράκλειτος...
Προς αυτές τις κατευθύνσεις φιλοδοξεί να κινηθεί το Δίκτυο
Προβληματισμού και Κοινωνικής Δράσης.
Ειδικότερα, το Δίκτυο στοχεύει:
1.
Να
δημιουργήσει μια «δυναμική» δημόσιας συζήτησης για όλα τα ζητήματα που μας
απασχολούν, μας πληγώνουν ή μας κάνουν να οραματιζόμαστε.
2.
Να
αναλάβει δράσεις αλληλεγγύης για ανθρώπους και ομάδες που χρειάζονται την
στήριξή μας, με σκοπό να απαλύνει τον πόνο τους, αλλά -και κυρίως- να αναδείξει
το πρόβλημα. Οι δράσεις αυτές δεν θα αποτελούν εκδήλωση οίκτου και συμπόνοιας,
αλλά μια βαθιά κοινωνική και πολιτική πράξη κατά των προβλημάτων που βασανίζουν
την κοινωνία μας και τους συνανθρώπους μας.
3. Να
αναλάβει ποικίλες άλλες εθελοντικές δράσεις, κοινωνικού, οικολογικού,
εκπαιδευτικού, πολιτιστικού και άλλου περιεχομένου.
4. Να
δημιουργήσει «δίκτυα επαφής, επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών», έτσι ώστε να
λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να ενεργοποιήσει- απελευθερώσει δυνάμεις
υγιείς και φρέσκιες.
Το Δίκτυο αυτό δεν θα είναι Οργάνωση, δεν θα είναι ΜΚΟ, δεν
θα είναι Λέσχη.
Το Δίκτυο θα είναι μια «ελεύθερη
σκέψη και έμπνευση αυτο-οργάνωσης», η οποία θα στηρίζεται αποκλειστικά και
μόνο στη δική μας βούληση, στη δική μας φαντασία, στη δική μας ευαισθησία, στη
δική μας δύναμη.
